Nagórski Stanisław Feliks (1894–1965), ksiądz, pedagog i działacz społeczny w Gdańsku. Ur. 9 VI w Rożentalu (pow. starogardzki), był synem rolnika Stanisława i Marianny Zielińskiej. Uczył się w l. 1907–14 w progimnazjum w Pelplinie, a następnie w gimnazjum klasycznym w Chełmnie, gdzie uzyskał w r. 1914 świadectwo dojrzałości. Od r. 1915 aż do końca pierwszej wojny światowej służył w wojsku niemieckim. W jesieni 1919 wstąpił do Seminarium Duchownego w Pelplinie, gdzie po ukończeniu studiów teologicznych otrzymał 17 VI 1923 święcenia kapłańskie. W l. 1923–5 pełnił obowiązki wikariusza w parafii Św. Krzyża w Grudziądzu, a następnie w l. 1925–7 w parafii Św. Mikołaja. Powołany na nauczyciela religii i prefekta w Gimnazjum Polskim Macierzy Szkolnej w Gdańsku został równocześnie mianowany prefektem Państwowego Gimnazjum Męskiego w Tczewie z udzieleniem płatnego urlopu dla pełnienia obowiązków oświatowych w Wolnym Mieście Gdańsku. Pracę nauczycielską w Gdańsku pełnił od 1 VIII 1927 do końca sierpnia 1939. W r. 1937 otrzymał tytuł profesora gimnazjum. Obok pełnienia obowiązków pedagogicznych N. był prezesem Gdańskiego Okręgu Stowarzyszenia Młodzieży Polskiej Męskiej, tzw. patronem ośmiu kół Stowarzyszenia Młodzieży Polskiej Żeńskiej, członkiem Tow. Przyjaciół Nauki i Sztuki w Gdańsku, a w l. 1929–30 członkiem Zarządu Macierzy Szkolnej w Gdańsku. Był także kapelanem drużyn harcerskich Gimnazjum Polskiego w Gdańsku, a od 3 III 1935 – kapelanem Gdańskiego Okręgu Związku Harcerstwa Polskiego i Gdańskiej Chorągwi Harcerek. W swoich przemówieniach do młodzieży i wykładach dla rodziców podkreślał konieczność obrony i utrzymania polskości w Gdańsku. Zamieszczał też krótkie notatki i szkice w gdańskim czasopiśmie harcerskim „Zew” wychodzącym od r. 1935.
W chwili wybuchu drugiej wojny światowej N. przebywał w Gdyni i dzięki temu uniknął aresztowania. Poszukiwany przez gestapo musiał przez cały okres okupacji niemieckiej ukrywać się, pozostał jednak na Pomorzu. Po wyzwoleniu objął 18 V 1945 obowiązki administratora parafii Św. Wojciecha w Starogardzie Gdańskim, a od 1 X 1948 również obowiązki administratora parafii Św. Mateusza. Od maja 1950 aż do śmierci był proboszczem parafii Św. Mateusza w Starogardzie Gdańskim z przerwą od października 1953 do września 1958, kiedy przejściowo był proboszczem w Stężycy Szlacheckiej. Od 1 IX 1946 do 16 III 1953 był również dziekanem dekanatu starogardzkiego, a 28 III 1952 otrzymał godność tajnego szambelana papieskiego. W czasie swej pracy w Starogardzie Gdańskim, a także w Stężycy Szlacheckiej odbudował zniszczone kościoły parafialne z zachowaniem ich zabytkowej architektury. Dn. 30 III 1958 został wyróżniony przez Gdański Zarząd Wojewódzki Tow. Rozwoju Ziem Zachodnich dyplomem uznania za zasługi w walce o sprawę polską w byłym Wolnym Mieście Gdańsku. N. zmarł 11 VIII 1965 w Starogardzie Gdańskim, pochowany został na tamtejszym starym cmentarzu.
Fot. w zbiorach B. Gdań. PAN; – Baciński A., Polskie duchowieństwo katolickie w Wolnym Mieście Gdańsku 1919–1939, „Studia Gdań.” 1973 t. 1 s. 42, 55–6, 89; Gimnazjum Polskie Macierzy Szkolnej w Gdańsku 1922–1939, Gd. 1976 s. 173–4 (fot.); Pięćdziesiąt lat Gdańskiego Towarzystwa Naukowego 1922–1972, Gd. 1972 s. 352; – Sprawozdanie dyrektora Gimnazjum Polskiego w Gdańsku za r. szk. 1927/8, Gd. 1928 s. 17–18; toż za l. 1928/9–1938/9; Sprawozdanie z działalności Macierzy Szkolnej w Gdańsku za r. 1929, s. 38; toż, za r. 1930, s. 33–4; – „Ilustr. Kur. Pol.” 1965 nr 191; – Arch. diec. chełmińskiej w Pelplinie: Akta personalne.
Marian Pelczar